पाटील पोहोचले अमेरिकेत !!

१४ नोव्हेंबर, अखेरीस तारीख ठरली (तारीख ठरली म्हणजे आपल्याकडे एकाच शंका येते, ती तारीख नाही तर तारीख ठरली ते अमेरिकेला जन्याची बारा का). हो प्रोजेक्ट manager सांगितला कि मला पुढच्या शनिवारी अमेरिकेला जयायचा आहे, मनात ख़ुशी आवरली नाही पण माझी एकाच तारांबळ उडाली. नाही तर काय किती कामा बाकी आहेत ?.flat बुक केलाय त्याच्या registration करायचा आहे, घरी गावी जायचा आहे, शॉपिंग करायची आहे, थंडी साठी कपडे पाहिजेत ते घ्यायचे आहेत, आम्ही कधी फॉर्मल कपडे नाही वापरले आणि तिथ अमेरिकेच्या हापिसात फॉर्मल कपडेच घालावे लागतात म्हणे ते घायचे आहेत,घरच्यांना भेटायचा आहे,आणि ह्या सगळ्या गोष्टींसाठी माझ्याकडे काय तर म्हणे ७ दिवस आहेत फक्त एक आठवडा कसा श्याक्या आहे ?... आहो सगळ्यात महत्वाचा म्हणजे माझा लगीन बाकी आहे ......आसो इथं पोरीचा पत्ता नाही आणि लग्न एका आठवड्या मध्ये कसा श्याक्या आहे ..... ( आता सांगा onsite म्हणजे खुशीची गोष्ट असते का ? just kidding हां :)) .माझी एकाच तयारी सुरु झाली , काही आसो गावी जाणा compulsory आहे मग काय गावी गेलो. आता गावाची गोष्ट एक वेगळीच, रात्री गावी पोहोचायला जरा उशीर झाला घरच्यांशी गप्पा झाल्या, जेवण झाला ( पोरगा अमेरिकेला जाणार म्हणून गप्पा, जेवण, वागणूक एकंदरीत सगळा जरा वेगळाच दिसत होता). घरच्यांच्या आणि त्यांच्या अनेक प्रश्नांना मला सामोरे जात होतो पण आई च्या समोर जन बसणं खूप आवघड झाला होता..... सगळे काही न ऐकता फक्त प्रश्न्न वर प्रश्न विचारात होते आणि सगळ्यांकडून एक common प्रश्न म्हणजे " आता लग्न च्या जवळ का जात आहेस ? काही तरी गफलत आहे ? :). गप्पा करून रात्री उशिरा (निसर्गाच्या नियम नुसार रात्री झोपावे लागते म्हणून) मला झोपायला परवानगी दिली आणि मी झोपलो.रात्री झोपायला वेळ झाला म्हणून सकाळी उशीरच उठलो. एरवी काही आसो सूर्य दिसण्या आधी उठवणारे माझे बाबा आज 9 वाजले तरी नाही उठवले. मी उठलो देवाला जाऊन आलो आणि बघतो तर काय घरी जत्राच भरली होती कि हो . आता रात्रीच्या प्रश्नांची पुन्हा पुनरावृती होत होती फरक एवढा होता कि रात्री फक्त १५ लोक होते आणि आता २०० च्या वर. सगळ्यांना ऐकायला येत न्हवता म्हणून उठून भाषण द्यायचा ठरला( ते काम मी चोख पाने करू शकतो सगळ्यांना माहित होता नं), बाकी तीन चार लोकंचे पण भाषणं झाली. आस वाटत होता कि मी राजें च्या सैन्यादालातला एक सरदार, राजेंनी सोपवलेला एक काम करायला, एक गाढ जिंकायला जात आहे ....... सगळा प्रोग्राम झाला आता निघायची वेळ झाली, गावातून निघताना आसा माहोल झाला होता जसा लग्न करून एक मुलगी तिच्या सासरी चालली आणि सगळे तिला सोडायला आले.....पुण्याला आल्यावर कळला कि cyclone मुळे म्हणे इमान cancel होऊ शकते . आता वाटला काही खरा नाही आस जर झाला तर हे आस झाला आसता जसा " लग्नाची पूर्ण तयारी झाली , लोक आले, अक्षदा वाटल्या गेल्या, आणि कळला कि नवरीच नाही ".पण देवाच्या कृपेने आस काही नाही झाला. करत करत रविवार उजाडला, घरून सगळे घराचे आणि पाहुणे आले होते , सकाळी आम्ही दगडू शेठ गणपती ला जाऊन आलोत, ४-५ दिवसापासून ब्याग्स भरलेले जेन्वा वजन केला तर कळला कि टोटल ९ kg ज्यास्त आहे मग काढावा तर काय काढावा, सगळा तर गरजेचाच वाटत होता. मग आईने जे घरून करून आणलेला होता तेच सगळा काढण्यात आला, सगळ्यात नाराज मी इथं झालो :( . एकंदरीत सगळा आटापिटा करून तयारी झाली पुण्या वारणा घरचीच गाडी घेऊन निघालो. आता driver आमच्या गावाकडचा होता, त्याला रस्ता माहित न्हवता, तो रस्ता चुकला जुन्या highway ने आम्हाला नेत होता, लोणावळ्याला दूर्त गती मार्गावर आलो, अर्धा mile पुढे गेल्यावर कळला कि आम्ही तर परत पुण्यालाच जात होतो. आता मात्र मी घाबरलो वाटला मला काय इमान नाही सापडणार .... कसा बस करत मुंबईत आलो खरा पण विमानतळावर कसा पोहोचणार, रस्ता तर नाही माहित. विचारात विच्यारात चेंबूर पर्यंत आलो मग एक सरदारजी taxi वाले भेटले, त्यांच्या मागे मागे कसे बसे करत एकदाचा विमानतळावर पोहोचलो.इमानातालावर सगळे मुंबई चे मित्र आणि मैत्रिणी पण आले होते. आता विमानतळावर ची गाठ मला नाही सांगता येणार. लास्टला खरच खूप senty वातावरण झाला होता. आर्धा तास उशिरा का होईना एकदाचा इमान उडाला रे बाबा. आणि सोळा घन्त्यानंतर (पक्ष्याची धडक न खाता) नेवार्क ला येऊन ठेपला, इमानाचा पहिला पण एक अनुभव होता पण तो फक्त ४ तासाचा आणि हा मात्र १६ घन्त्याचा म्हणून काही आस वाटला नाही . तिथून आजून एक इमानात बसून आलो मी बुफाल्लो मध्ये येऊन पोहोचलो .खाली उतरल्या वर मी स्वतः ला विमानतळावरच्या आरश्यात बघितला आणि खात्री करून करून घेतली कि मी पोहोचलो अमेरिकेत , पाटील पोहोचले अमेरिकेत !!